Drie momenten op een dijk — ochtend, middag, schemer — elk met een andere stem van water en wind.
De wereld praat gedempt; elke stap klinkt van binnen.
Fietsbellen breken de stilte in vriendelijke komma’s.
De horizon zakt een regel; vogels vouwen de dag dicht.
Een open brief aan laagland en lang licht — met twee voetnoten in beeld.
Lieve polder, je leert mij lezen met schouders omlaag. Je zinnen zijn lang en helder, je komma’s zijn bruggen en je punten zijn boerderijen.
Als ik door je sloten kijk, zie ik lucht die aantekeningen maakt. Als ik over je dijken loop, hoor ik hoe stilte het drukst kan zijn.
— met langzame groet
Een kleine atlas van randen: gras, klei en water die elkaar beleefd de ruimte geven.
Twee voorwerpen, twee stemmen: de kade bewaart verhalen in roest en touw.
“Elke vloed is een herinnering die terugkomt.”
“Trekken is praten met de overkant.”
Notities in de kantlijn van het landschap — waar paden fluisteren en hoeken antwoorden.
Drie panelen in oplopend ritme: lucht, veld en water spreken om de beurt.
Wat betekenen de kleine tekenen in het veld? Een levende legende: dijk, sluisklep, kerkepad.
Hout dat ademt en dak dat schaduwen zet — een korte kroniek in drie alinea’s en twee beelden.
Schuren praten in planken: elke naad bewaart een winter, elke spijker herhaalt de zomer. Je hoort de dag als je hand langs het hout glijdt.
De geur van kuilgras en olie is een alfabet dat niet in boeken past. Hier worden seizoenen gestapeld en besluiten op zolders gelegd.
“Rust is het gereedschap dat alles heel houdt.”
’s Nachts schrijft de polder in glans. Drie observaties waar water en licht het woord nemen.
Soms schrijft de polder alleen maar puntjes. Regen maakt de regels kort en duidelijk.
De eerste druppels tikken voorzichtig tegen ruit en riet. Daarna wordt het ritme vast: een tel voor sloot, een tel voor dijk, een tel voor adem. De lucht praat in stippen.
Onder een jas hoor je meer. Weiland ruikt naar klei en belofte; de vaart houdt de maat en schrijft streepjes over de dag.
Sommige plekken hebben vaste woorden. Als je dichterbij komt, lichten ze op.
Dijk is een lijn die niet breekt; sloot is een zin die weerspiegelt; kade is een ademhaling tussen land en water.
Wie de kaart leest, leert geduld. De kortste route is zelden de mooiste; bochten bewaren verhalen die je anders mist.
Klei verandert met weer en werk: drie tonen, één grond. Een palet van laag land.
Notities uit nat gras en lage lucht. Lange zinnen, korte stilte, twee blikken als bewijs.
Het land is niet leeg; het is zorgvuldig. Een fuut veegt een letter door het water en het weiland antwoordt met rimpels. Je leert hier lezen met geduld: langzaam woorden kiezen, langzaam ademhalen, langzaam kijken tot de zin vanzelf afloopt.
Boerderijen zijn rustpunten in de grammatica. Ze zetten een maar achter wind en een dus na regen. Aan de kade merk je dat tijd geen klok is maar een richting.
“Stilte is de marge waarin het landschap past.”
Wie een pad volgt, schrijft een alinea met voeten. Wie omkijkt, corrigeert de tekst met licht.
De polder is gemaakt werk: dijk op dijk, kaart op kaart. De wind spreekt, de handen antwoorden.
Dijken zijn besluiten in klei. Iemand heeft hier getekend, gemeten, gesjouwd — en toch voelt het resultaat als rust. Het is arbeid die onzichtbaar wil blijven, omdat het pas af is als je het vergeet. Dat is misschien het mooiste compliment.
Een sluis is een komma die blijft bewegen. Open, dicht, half — grammatica in hout en staal. Je leert hier luisteren naar mechaniek: tandwielen als lettergrepen, water als adem.
De horizon antwoordt niet, maar bewaart alles wat je hem toevertrouwt.
Vandaag schrijf ik je drie korte brieven, horizon. In de eerste vraag ik waarom je zo vriendelijk uitstaat boven sloot en gras. Je antwoordt niet, maar je wordt langer, alsof je zegt dat ruimte ook een zin is.
In de tweede brief vertel ik wat ik me herinner: een winter met rijp die klonk als breekbaar glas, een zomer met wegen die naar hooi roken, een herfst waarin het pad zichzelf uitgaf als kaart.
De derde brief is leeg. Hij past overal waar ik sta en nergens waar ik haast heb. Jij bewaart hem, en dat is genoeg.
Laatste bladzijde van vandaag: een kleine legenda en twee beelden die de lijnen samenvatten.
